Szczerbatek rodzinnie

Wyszłam rano do ogródka.... idę... gapię się nie wiadomo gdzie, a tu na jabłonce czerni się coś.
Podchodzić? Nie podchodzić?
Podejdę. A co mi tam. Najwyżej cóś łeb mi nadkąsi lub całkiem odgryzie.

Jeden krok ... i widzę to...



Dwa  kroki



Trzy kroki i już wiem, że nie odgryzą mi łba, ani niczego innego.
Smocza rodzinka przysiadła żeby odpocząć. A przede wszystkim żeby dać wytchnąć maluszkowi, któremu skrzydełka jeszcze się do dalekich lotów nie przyzwyczaiły.

A oto i rodzinka w obiektywie baaaardzo przeciętnego pstrykacza.

 


Widzicie jak się mały pod tatusiową głową schował?

 Nos w nos... przytulić się na krótką chwilę.



Trochę pojedynczych zdjęć.

 














To  by było na tyle. Posiedziały, odpoczęły i .. już ich nie ma.
Z drugiej strony się nie dziwię.
Jesień, ogród szary brzydki i nie ma nic do zaoferowania... to co będą tam robiły?

Pozdrawiam szczerbato
Szwaczka